Podcast Episode Details
Back to Podcast Episodes
312 - Schurend verleden - over cancelculture, politiek en geschiedenis
Episode 312
In Leiden moest een schilderij van ‘sigaren rokende witte mannen’ (het universiteitsbestuur in 1974) weg en in Riga bliezen ze een 80 meter hoge betonnen Sovjet-obelisk op. Vladimir Poetin stal onlangs uit de Oekraïense stad Cherson het lijk van Grigory Potjomkin en de ruiterstandbeelden van Robert E. Lee verdwijnen uit ‘the Old South’. Jaap Jansen en PG Kroeger duiken in deze editie van Betrouwbare Bronnen in de complexe vraagstukken rond 'schurend verleden' en 'schuldige plekken’.
De felle discussie in Odessa over het magnifieke beeld van tsarina Catharina II bewijst tenminste één ding: het verleden is eigenlijk nooit passé. Tegelijkertijd wil Cherson de doodskist terug van haar stichter, de geliefde generaal van diezelfde vorstin. Deze innerlijke contradicties geven wel aan hoe lastig en ingewikkeld de debatten kunnen zijn over wat we in onze tijd nu wel en niet uit het verleden willen erkennen, meedragen en doen vergeten. En kan dat überhaupt, vergeten?
PG analyseert dat er vaak drie motieven aan de orde komen in zulke discussies over pijn of ongemak uit het verleden. Het eerste is de behoefte eerbewijzen aan tirannen en hun handlangers niet meer te accepteren. Daar zijn pregnante voorbeelden van. Van het verwijderen van de opgebaarde Jozef Stalin aan het Rode Plein en het opblazen in Praag van het grootste standbeeld ooit in Europa tot het verwijderen van het praalgraf van dictator Francisco Franco. Daarom ook zijn in Duitsland vele Hindenburgpleinen en straten verwijderd, maar staan de Bismarckmonumenten nog overeind.
Het tweede motief is dat van het wegnemen van een eenzijdige, soms zelfs fictieve monumentalisering van aspecten en imago's uit het verleden. Daarom strijkt men in de vroegere Confederacy in Amerika nu de 'Stars and Bars'-vlaggen, werd Batavia Jakarta en kreeg Karl Marx Stadt in de DDR na de 'Wiedervereinigung' zijn oude naam Chemnitz terug.
Het derde motief is de wens een nieuwe, eigen identiteit op te poetsen, zowel in positieve als in negatieve zin: dít zijn we of dát zijn we niet. Ziedaar waarom ze aan de Leidse universiteit dat schilderij meenden te moeten verwijderen. Ze kenden er historie noch betekenis van. PG vertelt over twee van de daarop geschilderde mannen met rookwaren, die hij beide goed kende!
Bij dit derde motief zien we hoe Berlijn de paradeplaats van het DDR-regime verving door een herbouwd paleis, maar twee standbeelden van communistische denkers slechts een beetje verplaatste. Hierbij speelt ook de discussie rond de beelden van Comte de Richelieu in Odessa en dat van zijn opdrachtgeefster, de tsarina. Om dit motief draait het ook als we discussiëren over een 'Zeeheldenbuurt', een 'Indische buurt' en een 'Transvaalbuurt'. En ondertussen struikelen we daar over Stolpersteine…
PG sprak er al eens over met Vaira Vike-Freiberga. En op dit terrein is ook het denken van de Duitse historica Aleida Assmann behulpzaam. In een gesprek met PG wees zij op het belang en de noodzaak dat de herinnering aan de ene tirannie die aan een andere niet mag relativeren en ook niet mag tr
Published on 3 years ago